Kartalın biri, yüksek bir dağın yamacında kurduğu yuvasında  4 adet yumurtasıyla birlikte otururken deprem olmuş ve yumurtalardan biri dağdan yuvarlanarak, vadideki bir tavuk çiftliğine düşmüş.  

Çiftlikteki tavuklar, bu değişik ve normalden çok daha büyük olan  yumurtayı sahiplenmeye karar vermişler ve aralarından yaşlı bir tavuk bu yumurtayı ve içinden çıkacak yavruyu koruması altına almış. 

Bir gün, küçük kartal dünyaya gelmiş.  Çevresindeki tavukları görünce, kendini bir tavuk zannetmiş.  Bütün tavuklar da ona bir tavuk gibi davranmışlar.  Yavru kartal da yeni ailesini çok seviyormuş.  İçinden, bazen, ben kimim?  sorusu geçiyormuş ama, o bir tavukmuş.  O bunu böyle bilmeliymiş.  

 

Bir gün çiftlikte oyun oynarlarken, yukarı baktığında bir grup kartalın özgürce uçtuklarını görmüş.  “Aman Allahım, ne kadar güzel uçuyorlar.  Ben de onlar gibi uçmayı çok isterdim” demiş.  Tavuklar, bu düşünceye hep birlikte gülmüşler.  “Sen bir tavuksun ve tavuklar uçamazlar” demişler. 

Küçük kartal, artık daha sık gökyüzüne bakıyor ve uçan kartallar gibi uçmak, özgür olmak istiyormuş.  Ne zaman bu düşüncesinden arkadaşlarına, ailesine bahsetse, hep şu cevabı alıyormuş. 

“Sen bir tavuksun.  Bırak bu hayalleri.”

Zamanla, küçük kartal da bu düşünceyi kabul etmiş. hayal kurmaktan vazgeçmiş ve hayatını bir tavuk olarak yaşamaya karar vermiş.  Ve hayatının sonu geldiğinde de, bir tavuk! olarak ölmüş.

 

Kıssadan hisse: Ne olduğunu düşünürsen, o olursun.  Eğer, hayatınızın herhangi bir döneminde kartal olma hayalini kurarsanız, hayallerinizi takip edin, tavukların sözlerini değil..