Aşağıdaki okuyacağınız öykü bir söylentiden ibaret olabilir, ancak öyle olsa bile, o kadar güzel ve doğru olması o kadar mümkün bir öykü ki…

Bir gün Beethoven, bir arkadaşı ile birlikte Viyana sokaklarında dolaşmaktadır.  Tam bu sırada bir apartmandan piyano sesi geldiğini duyar ve kafasını kaldırıp bakar.  Apartmanın ikinci katındaki cam açıktır ve ses oradan gelmektedir.

Arkadaşına, çalan kişinin muhteşem çaldığını ve onu görmesi gerektiğini söyler.  İkisi birlikte ikinci kata çıkıp kapıyı çalarlar. Kapıyı açan kadın, Beethoven’i hemen tanır ve şoke olur. Beethoven, piyano sesine geldiğini ve muhakkak çalan kişiyi görmek istediğini söyler.

Kadın, piyanoyu çalanın kızı olduğunu ve tanışmaktan mutlu olacağını belirterek onları içeri alır.  Beethoven, piyano çalan kızın olduğu odaya girer.  Annesi kıza, Beethoven’ın geldiğini söyler ve kız çok heyecanlanır, hemen ayağa kalkar, fakat kız kördür.  Bunu gören Beethoven, “Lütfen benden bir şey isteyin” der, maddi bir şey isteyeceklerini düşünerek.

Kızın cevabı şu olur; “ben hiç ayışığı görmedim, bana ayışığını anlatır mısınız?”

Bunun üzerine Beethoven piyanonun başına geçerek, ayışığı sonatını, doğaçlama* olarak besteler. 

 

 

* Doğaçlama: İçine doğduğu gibi söyleme, impromptu